Հասկանալու համար,որ մի կառույց իրականում եկեղեցի է,թե ոչ,ավելի ճիշտ Աստծո եկեղեցի է,թե ոչ,բացի վերջինիս դավանաբանական ճշմարտություններից հարկավոր է հաշվի նստել նաև նրա հետ,թե ինչ առաքելություն է եկեղեցին իր առջև դրել:Թե ինչ առաքելություն է այն կատարում,կարևոր չէ այն իրականում գիտակցում է դա,թե ոչ:Սակայն վերջինիս վերլուծության համար նախևառաջ հարկավոր է հասկանալ,թե որն է եկեղեցու գործունեության գերնպատակը:
Իհարկե քաջատեղյակ ենք,որ եկեղեցին քարե անշունչ շինությունները չեն,այլ մարդիկ են Աստծո կենդանի տաճարը:Եվ վերջինս պետք է իրենից ներկայացնի մի մարմին,որին ինչպես Աստծո խոսքն է ասում Մաթևոս 16.17-19-ում,ոչ թե մարմնից և արյունից,այլ Հորից,որ երկնքում է,պետք է հայտնվի Աստծո ճշմարտությունները:Իսկ Հայրը մեզ այն առաջին հերթին կհայտնի Իր Խոսքի`Աստվածաշնչի միջոցով:Այսինքն եկեղեցին,որպես ճշմարտություն և որպես հեղինակություն պետք է առաջին տեղում ունենա ոչ թե հոգևոր հայրերի,սրբերի,անգամ հոգևոր առաջնորդների գրվածքներն ու գաղափարները,այլ միայն ու միայն Աստծո Խոսքը:Իհարկե ասածս այն չէ,որ պետք չէ ընդունել ոչ մի գրվածք բացի Աստվածաշնչից:Խոսքս առաջնային և երկրորդական դասակարգման մասին է:Եվ ահա եկեղեցին իր բոլոր զուգահեռները պետք է անցկացնի Աստվածաշնչով:Եվ վերջապես եկեղեցին,որպես հոգևոր կառույց պետք է ունենա մեկ գերնպատակ,որն է մարդկությանը կարողանալ ավետարանի տարածման միջոցով ցույց տալ ուղին առ Աստված:Ուղին դեպ փրկություն:Եկեղեցին Աստծունն է,այլ ոչ թե մարդունը:Մարդիկ չպետք է սեփականաշնորհեն եկեղեցին:Չպետք է սահմանափակվեն և մասնավորեցվեն եկեղեցու գործողությունները:Եկեղեցին կոչված է իր ողջ նվիրումով և կարողությամբ ծառայել Աստծուն:Իսկ Աստծուն կատարած ծառայությունն արտահայտվում է մարդուն կատարված ծառայությունով:Եթե այս իրականությունը լավ սերտվի Քրիստոսի եկեղեցիների կողմից այլևս կդադարի պայքարը նրանց միջև:Քանի որ մարդկությանը ծառայություն մատուցողները,պետք է ուրախանան,որ բացի իրենցից կան նաև այլոք,որոնք կլինեն ոչ թե հակառակորդ այլ ծառայակից:Քանի որ այն գործը,որը կատարում է եկեղեցին կոչված է փառավորելու և կատարելու ոչ թե մարդու կամքը,այլ Աստծու:Եվ ճշմարիտ եկեղեցին չպետք է վարձք և ծափահարություններ սպասի մարդկանց կողմից,չնայած,որ այդ բոլոր ծառայությունները տեսանելի մակարդակում կատարում է մարդու համար:Այլ նրա գնահատականի սպասումը պետք է լինի Աստծուց:
Եվ այն արդիական խնդիրը,որի տուժվածն է Հայաստանը և ոչ միայն Հայաստանը,երբ երկրում եղած միևնույն դավանաբանական և հայեցակարգային սկզբունքներ ունեցող եկեղեցիներից մեկը փորձում է ապացուցել,որ ինքը ճշմարիտն է,իսկ մյուսն աղանդ է,փոխարեն վերջինիս համարի իրեն ծառայակից Աստծո գործում և համարի,որպես քույր եկեղեցի,նման է նրան,որ երկու իրար շատ նման զույգ քույրերից մեկը մյուսին ասի գիտես դու տգեղ ես,իսկ ես գեղեցիկ եմ:
Եկեղեցին բիզնես չէ և երբեք կարիք չունի մենաշնորհի:Իսկ եթե մի եկեղեցու ձգտումներն ուղորդում են դեպի մենաշնորհ,ապա ամենաթույլ տրամաբանությունն էլ կարող է հետվերլուծությամբ հասկանալ վերջինիս շեղվածության բնույթը:
Եվ փառք Հիսուսին,որ Նա այնպես չէր մտածում,ինչպես շատուշատ մերօրյա ազգային եկեղեցիներ:Հակառակ դեպքում մենք հայերս այդպես էլ կդատապարտվեինք հեթանոսության,քանի որ ազգությամբ հրեա Հիսուսն ու իր աշակերտներն իրենց աչքերը կուղղեին միայն դեպի հրեաները և մեզ այդպես էլ չէր հասնի ավետարանի բարի լուրը:
Ճշմարիտ եկեղեցիները պետք է,ոչ թե կաշկանդվեն այլ եկեղեցիների գոյությունից,այլ պետք է իրենց ավելի վստահ զգան`գիտակցելով,որ իրենք մենակ չեն այն հոգևոր պատերազմում,որը դժոխքի և նրանում գտնվողի դեմ է,իսկ Աստված էլ խոստացել է,որ դժոխքն Իր եկեղեցուն երբեք չի հաղթելու:
ԺԱՄԱՆԱԿՆ Է ՀԱՅԱՑՔ ՆԵՏԵԼ ԴԵՊԻ ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆԸ...
